Raoul Dufy et moi, Erica Huber; een inspirerende ontmoeting

Raoul Dufy et moi, Erica Huber; een inspirerende ontmoeting.

Op een avondwandeling bij mij in de buurt, liep ik voorbij de etalage van een grote tweedehandswinkel. Pal tegen het glas stond een enorm schilderij dat mij bekend voor kwam. Ik genoot meteen van de lijnvoering en het monochrome van de kleur; vooral knalblauw. Hoewel het al laat was met een ondergaande zon, nam ik er een foto van.

Een paar weken later liep ik weer langs die etalage. Aangenaam verrast zag ik het schilderij daar nog staan. Weer genoot ik ervan. Het beeld bleef bij me en ik realiseerde me dat het van Raoul Dufy moest zijn. De grote inspirator voor kunstenaars als Walasse Ting, cartoonisten als Saul Steinberg en de vele vele moderne boekillustratoren. Als meest invloedrijke stofontwerper drukte hij letterlijk en figuurlijk zijn stempel op de modewereld van de 1e helft van de 20e eeuw. (Zie de afbeeldingen.)

Nog een week later moest mijn geliefde naar  de winkel ernaast. Inmiddels besloot ik dat ik spijt zou krijgen als ik er nu niets deed met dat schilderij. Alleen, het was heel erg groot en als schilder hangt ons huis al vol. Toch vroeg ik hem te informeren naar de prijs en als die okee was, het mee te nemen.

En ja hoor! Hij had geïnformeerd, afgedongen want beschadigingen aan de lijst, en het ding meegekregen voor een goede prijs. Thuisgekomen bleek het een enorme poster te zijn die heel mooi ingelijst in hout en achter glas een ton woog. Gigantisch in onze kleine woonkamer. En ook gigantisch blauw!

Na een tijdje kijken besloot ik dat ik meer duiding wilde in dit beeld. Alleen op de vlakken buiten de ramen zou ik kleur willen aanbrengen. Maar ja, het zat achter glas. En is het eigenlijk  ethisch verantwoord om te gaan schilderen in het werk van een andere schilder? Een reeds lang overleden schilder bovendien. Hij zou er niets tegen in kunnen brengen als hij dat zou willen.

Zoals zovelen tegenwoordig mediteer ook ik dagelijks. En ik heb gemerkt dat als ik issues heb en het probleem goed formuleer in een vraag, ik verrassende en heel bruikbare antwoorden kan krijgen. In een meditatie besloot ik het te proberen te vragen aan Monsieur Raoul Dufy. Het antwoord kwam direct helder en duidelijk binnen: “Ja beste collega, ga gerust je gang!”

Dit zou een soort samenwerkingsverband zijn over de grenzen van leven en dood heen. Heel bijzonder wel. Ik stelde het hem voor en het enthousiaste antwoord was weer duidelijk en direct: “Cool!! Doen!!” (Oftewel “Nickel!”, Cool in ’t frans...) Wauw geweldig! Ik voelde me verguld en in de wolken!

Maar ja, die glasplaat. Schilderwerk zit nooit achter glas. Men wil de verf kunnen voelen. Nou ja, dat zou ik later wel besluiten.

Vol vertrouwen ging ik vrijwel direct aan de slag. Ik legde het enorme en loodzware ding van 127 bij 103cm face down op de eettafel. In de lengte paste het, maar in de breedte stak het aan beide zijden 10cm over de tafelranden. Aan de achterkant trof ik wel honderdduizend nieten aan. Ik wrikte aan 3 zijden met een schroevendraaier en tang de nieten eruit en dacht de afbeelding er dan uit te zullen kunnen schuiven. Helaas, ik kwam nog meer karton tegen met rondom talloze spijkertjes om de afbeelding en het glas vast te klemmen in de goudkleurige lijst. Dat verklaarde het gewicht van het ding. Om verder te kunnen zou ik ook de laatste zijde met nieten eerst los moeten halen.

Teneinde er wat beter bij te kunnen, schoof ik het geheel een beetje naar links en toen... KRAK!!  Oh neee... het was over de rand van de tafel geschoven en het glas was geknakt... Wat een ramp! Zucht... hoe kon ik dat nou doen?! Tja, het dilemma over het glas leek te zijn besloten... met schilderen nu nog duidelijker als bedoeling.

Na alle opruimerij kon ik eindelijk verder. Interieurs boeien mij al sinds mijn jeugd. De intieme sfeer en hoe het licht speelt met alle vormen en kleuren. Ook deze zomer was ik weer in de ban van hoe het zonlicht alles in mijn woonkamer verlichtte en verbond. Toch is dit oorspronkelijk niet mijn schilderij en daarom wilde ik er alleen het hoogst nodige aan veranderen.

Onder de lijst waren gekleurde randjes tevoorschijn gekomen. Op het internet zocht ik hoe het origineel er had uitgezien. Met niet al te veel moeite vond ik afbeeldingen van Interieur à Deux Fenetres à Nice. Het was oorspronkelijk een lithografie van 65,3 bij 54 cm in sterke rood en blauw contrasten. Klein en een kleurstelling die mij eerlijk gezegd nooit heeft aangesproken. Maar sowieso waren alle rood, geel en mengnuances nu verdwenen. Er was alleen nog blauw en zwartig te zien.

Mijn behoefte was het om in ieder geval het verschil tussen binnen en buiten zichtbaarder te maken. ‘Buiten’ misten groen, rood, oranje en geel. Omdat ik zo min mogelijk wilde veranderen, onderzocht ik eerst op de iPad de mogelijkheden. Al snel bleek dat ik het blauw niet kwijt wilde. Het blauw, die heerlijke kleur van zee en zomerse Zuid-Europese lucht. Die schilder ik zelf maar zelden. Ik dacht, samen met lichtgeel, groen en oranje brengt dat helemaal zomer in huis! Vakantie!

Om te zien wat het zou doen met ons humeur, besloot ik het een winter in mijn huiskamer te houden. Onze kinderen reageerden aangenaam verrast. Over het algemeen hoor ik ze niet vaak heel enthousiast over mijn werk. Of ik dat nou zo leuk vind, tja... laten we zeggen dat verandering van spijs doet eten. Ze vonden het zwarte lijnenspel heel anders dan mijn werk. En heel gaaf! En ja dat vind ik ook.

Toch zal ik nu voortaan niet ineens mijn werk laten schitteren door zwart lijnenspel. Iedereen heeft zijn eigen stijl. Met dat idee en Mr. Raoul Dufy’s enthousiasme in mijn achterhoofd, wist ik nu dat ik het helemaal mijn sfeer mocht geven. Mijn sfeer voor binnen is vaak warm getint. Van oker en gebrande sienna naar ultramarijn blauw. In dit werk zit vooral veel cyaanblauw. En inmiddels ook lichtgroen, rood en oranje. Het bleek heerlijk om in dit schilderij te werken, er mijn sfeer in te maken. Het deels te veranderen naar mijn behoefte van kleur.

Ik ontdekte dat Raoul Dufy dit schilderij bij avondlicht moest hebben geschilderd. Mijn versie daarentegen was overdag met volle zon. Plotseling dook een herinnering op, van zo’n 50 jaar terug, dat wij met ons gezin nachtelijk verdwaald langs de kust van de prachtigste stad ooit reden. Paleizen, overhangende rotsen... zoiets moois had ik nog nooit gezien. Het was Nice en ik zou het nooit vergeten!

Op google maps zocht ik naar Nice, de boulevard... de baaien... En ja hoor, daar zag ik zowaar het huis van waaruit dit beeld geschilderd moest zijn! 9 Quai Rauba Capeu Nice. Het balkonhek, de twee balkondeuren... Wat gaaf... en het blijkt nog een te huren vakantiehuis te zijn ook!! Okee, het is best prijzig. Maar wat zou het bijzonder en prachtig zijn als ik vanuit datzelfde appartement ooit de Baie des Anges zou kunnen schilderen!!

Hij was toentertijd vast bevriend met Brigitte Bardot. Samen aan de fruits de mer, een wijntje met druiven en de heerlijkste kazen... droom droom. Zo kom ik de winter wel door!

Als ik zoek op wanneer hij dit heeft geschilderd kom ik op ergens tussen 1925 en 1938. Dus met een beetje goede wil bekeken, hebben mr. Raoul Dufy en ik ons nu niet alleen over de grenzen van leven en dood verbonden, maar ook nog eens over de grens van een eeuw!

Tot slot kwam ik afgelopen week deze lang bewaarde kaart van mijn enthousiaste en alweer 3 jaar geleden overleden schoonmoeder tegen. Zij stuurde mij die 10 jaar geleden.. Is dit een mooi toeval of wat? De kaart is van haar bezoek aan de Dufy-expo in het Singer in Laren die duurde tot 11 januari 2015. Onmiskenbaar ervaar ik in dit verhaal een gevoel van bijzondere steun en verbondenheid! Ik liet me leiden door mijn intuïtie en moest er wat voor doen, maar wauw, wat heeft het me veel moois gebracht! Ik ben heel blij met het proces en het eindresultaat van deze samenwerking. Dit wilde ik graag met jullie delen. 💫